آرام، یوسف (۱۳88). اشتقاق در زبان ترکی آذربایجانی. رسالة دکتری زبانشناسی، دانشگاه علامه طباطبائی.
حسابگر، حسن (۱۳۷۱). نظام آوایی زبان ترکی. پایاننامۀ کارشناسی ارشد زبانشناسی، دانشگاه علامه طباطبائی.
حقپرست قراملکی، حسین (1385). تحلیل زبان ترکی آذربایجانی به طریق ریاضی. تهران: اندیشه آریا.
رحمانی خیاوی، صمد (1391). دستور زبان آذربایجانی: قواعد دستور زبان آذربایجانی برای عموم و دانشجویان ایرانی خواهان پذیرش و تحصیل در دانشگاههای خارج از کشور. تبریز: اختر.
راهانداز، سعید (۱۳۹۱). نظام آوایی ترکی آذری گونۀ گوگانی، رویکردی غیر خطی. پایاننامۀ کارشناسی ارشد زبانشناسی، دانشگاه سمنان.
زارع شاهمرسی، پرویز (1387). فرهنگ شاهمرسی ترکی– فارسی حاوی 40000 واژه و اصطلاح رایج و متروک زبان ترکی آذربایجانی همراه با تلفظ لاتین و معادل فارسی. تبریز: اختر.
زهتابی، محمد تقی (1370). زبان آذری ادبی معاصر. آواشناسی-قواعد نگارش. تبریز: انتشارات نوبل.
طبیبزاده، امید (۱۳۸۶). گونۀ معیار نهفته. بخارا، شمارۀ ۶۳، 154-158.
فتاحی، ارشد (۱۳۷5). مقایسۀ نظام آوایی گویش تبریز با خلخال. پایاننامۀ کارشناسی ارشد زبانشناسی، دانشگاه علامه طباطبائی.
منظوری، ناصر (1390). مفهومِ صدا (زبانی درونِ زبان). تهران: اندیشة نو.
هادی، اسماعیل (1374). ترکی هنر است. تبریز: احرار.
هیئت، جواد (1380). سیری در تاریخ زبان و لهجههای ترکی، ویرایش دوم. تهران: نشر پیکان.
Al-Wer, E. (2002). Education as a speaker variable. In A. Rouchdy (Ed.), Language contact and language conflict phenomena in Arabic (pp. 41-53). New York: Routledge Curzon.
Asher, R., & Simpson, J. (1994). The Encyclopedia of Language and Linguistics. Oxford: Pergamon Press Ltd.
Bailey, G. (2001). Real and Apparent Time. In J. K. Chambers, P. Trudgill & N. Schilling-Estes (Eds.), The handbook of language variation and change (pp. 312–332). Malden, MA: Blackwell.
Baranowski, M. (2013). Sociophonetics. In R. Bayley, R. Cameron, & C. Lucas (Eds.), The Oxford handbook of sociolinguistics (pp. 403- 424).Oxford: Oxford University Press.
Brown, K., & Miller, J. (2013). The Cambridge dictionary of linguistics. New York: Cambridge University Press.
Docherty, G. J., & Foulkes, P. (2005). Glottal variants of (t) in the Tyneside variety of English: An acoustic profiling study. In W. J. Hardcastle & J. Mackenzi Beck (Eds.), A figure of speech—A Festschrift for John Laver (pp. 173–199). London, UK: Lawrence Erlbaum.
Fraenkel, G. (1962). A generative grammar of Azerbaijani. Ph.D. Dissertation, Indiana University.
Harrington, J., Palethorpe, S., & Watson, C. (2007). Age-related changes in fundamental frequency and formants: A longitudinal study of four speakers. Proceedings of the 8th Annual Conference of the International Speech Communication Association (pp. 2753–2756). Antwerp: International Speech Communication Association.
Hay, J., & Drager, K. (2007). Sociophonetics. Annual Review of Anthropology, 36, 89-103.
Hernández Campoy, J. M. (2016). Sociolinguistic styles. Hoboken, N. J.: Wiley-Blackwell.
Johnstone, B. (2007). Linking identity and dialect through stancetaking. In R. Englebretson (Ed.), Discourse: subjectivity, evaluation, interaction (pp. 49-68). Amsterdam, Philadelphia: John Benjamins.
Labov, W. (1963). The social motivation of a sound change. Word, 19, 273–309.
Labov, W. (1966). The social stratification of English in New York City (1st Ed.). Washington DC: Center for Applied Linguistics.
Labov, W. (1972). Sociolinguistic patterns. Philadelphia: University of Pennsylvania Press.
Labov, W. (2006). The social stratification of English in New York City (2nd Ed.). New York: Cambridge University Press.
Maryami, M. E. (1996). A contrastive study of Azerbaijani Turkish and Persian sound systems. MA Thesis. Tarbiat Modarres University.
Menges, K. (1995). The Turkic languages and people: An introduction to Turkic studies (2nd Rev. Ed.). Wiesbaden: Harrassowitz.
)