Document Type : Research Paper

Authors

Abstract

From the viewpoint of sociology of language, one of the important linguistic phenomena in any given society is the formation of argots and their structural description. An argot is the language or the dialect of a social group whose members like the content of their speech remains secret for other groups, or, generally, for the majority of the people in their society. From some decades ago up to now, in some villages of Khalkhāl in Ardabil Province, a language known as Arrānaji or Qarqahdili has been commonly used by male workers who went to northern regions of Iran to do carpentry. The main questions of this study are: a) What kind of language is Qarqahdili? b) Which purpose was it created for?, and c) What are its structural characteristics? The data of this field study were gathered through interviews with middle-aged men of two villages called Karnaq and Lerd. The results indicate that Qarqahdili is an argot which is used to cover occupational secrets. From phonetic, morphological, and syntactic viewpoints Qarqahdili is similar to the Tāti language of the same areas but lexically there are some differences.Save for Tāti words which have gained secret meanings, some words from Azerbaijani Turkish are also present in Qarqahdili. Data analysis indicates that a great number of taboos and sex expressions are used in the workers’ speech apparently because they are all male and far away from their families.

Keywords

Main Subjects

آرانسکی، یوسف میخائیلوویچ. (1375). «اطلاعات تازه‌ای از زبان‌های رمزی (آرگو) در آسیای میانه/ گروه قومی قوال، در کولاب و آرگوی آن». ترجمۀ محسن شجاعی. فرهنگ. ش 17. صص 165-200.
بشیرنژاد. حسن. (1390). «سله‌یری». فصلنامة فصل‌فرهنگ. ش3. آمل: موسسه فرهنگی هنری شمال پایدار. صص 152- 167.
بلالی مقدم، مصطفی. (1384). زبان کالسی (زبان نوایی)، بابلسر: مولف.
بلوک‌باشی، علی. (1379). «زبان‌های رمزی در ایران». یادنامة دکتر احمد تفضلی. به کوشش علی‌اشرف ‌صادقی. تهران: سخن. صص 109- 127.
پارسانسب، محمد و مهسا معنوی. (1392). «تطور بن‌مایۀ کلاغ از اسطوره تا فرهنگ عامه». دوفصلنامۀ فرهنگ و ادبیات عامه. دورۀ اول. ش1. صص 71-92.
حدودالعالم من المشرق الی المغرب. (1340). مولف ناشناس. به کوشش منوچهر ستوده. تهران.
دومانیان، واهه. (1386). لوتر سلیری. تهران: پژوهشگاه علوم انسانی.
زمردیان، رضا. (1348). «زبان‌های ساختگی». مجلة‌ دانشکدة ‌ادبیات ‌و‌‌ علوم ‌انسانی دانشگاه فردوسی مشهد. ش20. صص 549- 556.
ستوده، منوچهر. (1341). لهجة سب ‌سلیری، تهران، فرهنگ ایران زمین، جلد دهم، سال10، صص 471- 477.
سبزعلی‌پور، جهاندوست. (1392). «تمایز جنس مؤنث و مذکر در گویش تاتی خلخال». زبان‌ها و گویش‌های ایرانی. دورۀ جدید. ش2. صص 65- 90.
ــــــــــ (1391). فرهنگ تاتی. رشت: فرهنگ ایلیا.
ــــــــــ (1394). گنجینۀ گویش‌های ایرانی (تاتی خلخال). تهران: فرهنگستان زبان و ادب فارسی.
سمایی، مهدی. (1382). فرهنگ لغات مخفی با مقدمه‌ای دربارۀ جامعه‌شناسی زبان. تهران: نشر مرکز.
عبدالرشیدی، علی‌اکبر. (1392): زبان‌های ساختگی. تهران: مسافر.
کالوه، ژان لوئی. (1388). زبان مخفی چیست؟ ترجمۀ شهروز پزشکی. تهران: پژوهشگاه اطلاعات و مدارک علمی ایران.
کلباسی، ایران. (1372). «بررسی ساختواژی در زبان رومانو (زرگری)». جامعه‌شناسی کاربردی. ش 5. صص 37-58.
کیا، صادق (1340). راهنمای گردآوری گویش‌ها. تهران: فرهنگ عامه.
مدرسی، یحیی. (1387). درآمدی بر جامعه‌شناسی زبان. چ3. تهران: پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی.
وارداف، رونالد. (1393). درآمدی بر جامعه‌شناسی زبان. ترجمة رضا امینی. تهران: بوی کاغذ.
همایونی، صادق. (1356). «زبان زرگری». یازده مقاله در زمینة فرهنگ عامه. شیراز، اداره کل فرهنگ و هنر فارس. صص 41-46.
 
Ivanow, w. (1922). "An Old Gypsies -Darwish Jargon". J.A.S.B. NS., XVIII, PP. 375-383
Ivanow, w. (1927). "Jargon of Persian Mendicant Darwishes". J.A.S.B.NS., XXVIII, PP. 243-245.
Rezai Baghbidi, Hassan. (2003).The Zargari Language: An Endangered European Romani in Iran,Romani studies5, Vol.13, No.2,PP. 123-148.
Yarshater, Ehsan. (1977). "The Hybird Language of the Jwish communicaties of persia". Journal of American Oriental Society, vol.97, no 1, pp.1-7.