رحمان باقری؛ اسفندیار غفاری نسب؛ حبیب احمدی؛ محمدتقی عباسی شوازی
چکیده
مهاجرت، زمینههای مهمی برای ایجاد تغییرات هویتی فراهم میسازد. هدف مقالۀ حاضر، مطالعۀ هویت زبانی مهاجرین قوم لک ساکن محلۀ نامجو (گرگان) تهران از دیدگاه زبان‌شناسی اجتماعی است؛ لذا با رویکرد کیفی، دادهها از طریق مشاهده، مصاحبه نیمهساختیافته و عمیق با 23 نقر که با نمونهگیری گلولهبرفی انتخاب شده بودند، جمع‌آوری شد. ...
بیشتر
مهاجرت، زمینههای مهمی برای ایجاد تغییرات هویتی فراهم میسازد. هدف مقالۀ حاضر، مطالعۀ هویت زبانی مهاجرین قوم لک ساکن محلۀ نامجو (گرگان) تهران از دیدگاه زبان‌شناسی اجتماعی است؛ لذا با رویکرد کیفی، دادهها از طریق مشاهده، مصاحبه نیمهساختیافته و عمیق با 23 نقر که با نمونهگیری گلولهبرفی انتخاب شده بودند، جمع‌آوری شد. مصاحبهها ضبط و نوشته شده و با روش تماتیک، تحلیل شدند. یافتهها نشان داد که برحسب عامل جنس و نسل، هویت‌یابی بهواسطۀ زبان در بین مهاجرین متفاوت است. تسلط زنانِ نسل دوم به زبان لکی اندکی کمتر از مردان است؛ ولی تمایلشان به همانندسازی زبان خود به زبان معیار، بیشتر از مردان است. مهارت نسل اول در فهم زبان لکی و تکلم به آن از نسل دوم بیشتر است و برخلاف نسل دوم، با کاربرد آن برای تعامل با لکزبانان در محیطهای خصوصی و عمومی، به مقاومت در برابر شرایط همگونساز میپردازد؛ اما نسل دوم بهدلیل تجربۀ زیستۀ متفاوت، در کاربرد زبان مادری انعطافپذیری بیشتری دارد. برخلاف زبان لکی، زبان فارسی (زبان رسمی) دارای نظام نوشتاری جامع، کارایی، ارزش و تأیید اجتماعی است؛ که پذیرش آنرا تسهیل میکند. بدینسان زبان لکی، نهتنها از سوی مهاجران در جامعۀ میزبان، بلکه بهعلت نداشتن نظام نوشتاری نیز در معرض تهدید است.
