نوع مقاله : مقاله پژوهشی
نویسندگان
1 'گروه زبانشناسی، مرکز تحصیلات تکمیلی دانشگاه پیام نور. تهران. ایران
2 استاد دانشگاه تربیت مدرس
3 گروه زبان شناسی ،دانشگاه پیام نور، تهران ، ایران
4 گروه زبانشناسی همگانی دانشگاه پیام نور تهران، ایران
چکیده
از دیدگاه نشانه ـ معناشناسی گفتمانی، سه عنصر سوژه، اُبژه و جهان هستی در فرآیند تولید معنا دخالت دارند که بر مبنای ارتباطی حسّی ـ ادراکی در تعاملاند. در این رویکرد آنچه اهمیّت دارد ﺣﻀﻮر ﻛﻨﺸﮕﺮ است ﻛﻪ در ﻣﺒﺪأ ﮔﻔﺘﻪ ﻗـﺮار دارد. این پژوهش قصد دارد تا با اتکاء به رویکرد نشانه-معناشناسی گفتمانی، به تحلیل فضای گفتمانی نوروز از ورای کنشهای اجتماعی و کارکردهای نشانه- انسانشناختی آن بپردازد. مسئلۀ اصلی این پژوهش، بررسی گفتمان نوروز با توجه به حضور پدیدارشناختی سوژۀ انسانی، انتقال فضاهای گفتمانی در پی برهمکنشهای جمعی و برقراری نظام تطبیقی در نتیجۀ عملکرد فراکنشی سوژۀ جمعی است.
پرسش اصلی اینست که چگونه گفتمان نوروز، با دارا بودن کنشهای اجتماعی و فضاهای توپولوژیکی متکثّر ، قادر به ایجاد ارتباط مبتنی بر تطبیق میان انسان و جهان هستی است؟ با توجه به اینکه بنیان فکری نشانهمعناشناسی بر اصل وابستگی معنا به حضور پدیداری سوژه و تعامل او با ابژههای جهانهستی استوار است ؛ روش تحقیق اتخاذ شده با تکیه بر این رویکرد، مطالعۀ کیفی فضاهای گفتمانی نوروز و نقش کنشگران در انتقال این فضاهاست. یافتههای تحقیق نشان میدهد که سپهرنشانهای نوروز با امکانِ انتقال فضاها؛ کنشها و ارزشها منجر به برقراری وحدت میان انسانها و جهانهستی میگردد.
کلیدواژه‌ها
موضوعات
)