با همکاری مشترک دانشگاه پیام نور و انجمن ایرانی مطالعات فرهنگی و ارتباطات

نوع مقاله : مقاله پژوهشی

نویسنده

استادیار، آموزش زبان فارسی به غیرفارسی‏زبانان، دانشگاه بین‏المللی امام خمینی(ره)، قزوین، ایران.

چکیده

بررسی نام‏های موجود در درسنامه‏های آزفا بر دانش مؤلفان و آموزش‏کاوان فارسی می‏افزاید. در این پژوهش توصیفی ـ تحلیلی، تعداد نام‏‏های ایرانی و غیرایرانی، نسبت کاربرد نام‏های خانم و آقا، طبقة هویتی و میزان کاربرد نام‏های پربسامد به‏کاررفته در سه درسنامة زبان فارسی، فارسی بیاموزیم و مینا ‏مورد بررسی قرار گرفته ‏است. یافته‏ها بیانگر آن است که درسنامه‏ی مینا در مقایسه با دو درسنامة دیگر، بیشترین فراوانی و تناسب جنسیتی نام‏های ایرانی و کم‏ترین فراوانی نام‏های غیرایرانی را دارد. درسنامة فارسی بیاموزیم و پس از آن درسنامة مینا بیشترین فراوانی هویت ملی ـ مفهومی و مذهبی را در خود دارند. درسنامة فارسی بیاموزیم بیشترین فراوانی نام‏های پربسامد صد سال اخیر را نیز به خود اختصاص داده است؛ پس از آن، درسنامة مینا قرار دارد. درسنامة زبان فارسی با فراوانی بسیار کمتر نام‏ها در مقایسه با دو درسنامة دیگر، در رتبة سوم قابل ارزیابی است.

کلیدواژه‌ها

موضوعات

احمدی، بهزاد، زندی، بهمن، نجفیان، آرزو و بلقیس روشن (۱۳۹۷). بررسی نام‏گذاری اشخاص در بانه از دیدگاه نام‏شناسی اجتماعی. مطالعات زبانها و گویشهای غرب ایران. کرمانشاه: دانشگاه رازی، ۶(۲۲)، صص۱-۱۹.
ایمانی، منیژه (۱۳۶۳). نام‏شناسی و نام‏گذاری در ایران. مجله زبانشناسی، تهران: مرکز نشر دانشگاهی، ۱(۱).
ایمانی، منیژه (۱۳۶۴). نام‏شناسی جای‏ها. مجله زبانشناسی، تهران: مرکز نشر دانشگاهی، ۲(۲).
بحرانی، محمود (۱۳۷۷). زمینة فرهنگ نام‏گذاری نوزادان در شهر شیراز. طرح پژوهشی چاپ‏نشده. شیراز: دانشگاه شیراز.
پوریانی، محسن (۱۳۸۷). تأثیر وقایع بر نام‏گذاری ایرانیان. سایت تحلیلی ـ خبری عصر ایران.  
ذوالفقارزاده، حسن، غفاری، مهبد و بهروز بختیاری (۱۳۸۱). فارسی بیاموزیم. تهران: انتشارات مدرسه.
رجب‏زاده، احمد (۱۳۷۸). تحلیل اجتماعی نامگذاری: بررسی موردی اراک، همدان و بوشهر. تهران: روش.
زندی، بهمن و منیژه میرمکری (۱۳۹۶). روند نام‏گذاری فرزندان در شهر مهاباد از دیدگاه زبان‏شناسی اجتماعی. مطالعات زبانها و گویشهای غرب ایران. کرمانشاه: دانشگاه رازی، ۵(۱۹) ، صص۱-۱۸.
شاه‏‏ناصری، ش. (۱۳۹۶). بررسی تناوب‏های جدید در نام‏گذاری کودکان ایرانی براساس رویکرد نشانه‏ای. پژوهشهای زبانشناسی تطبیقی، ۷(۱۳)، ۲۰۱-۲۱۲.
صحرایی، رضامراد، غریبی، افسانه، ملک‏لو، داود و سمانه
صادقی (۱۳۹۶). مینا. تهران: انتشارات کانون زبان ایران.
 
 
 
صفارمقدم، احمد (۱۳۸۶). زبان فارسی. تهران: شورای گسترش زبان و ادبیات فارسی.
طیب، محمدتقی و بتول علی‏نژاد (۱۳۸۲). بررسی گرایش‏های نوین نام‏گذاری در اصفهان از دیدگاه زبان‏شناسی. مجله دانشکده ادبیات و علوم انسانی دانشگاه اصفهان. اصفهان: دانشگاه اصفهان، ۲ (۳۲ و ۳۳)، ۲۳-۵۸.
عبدی، عباس (۱۳۷۶). تحول نامگذاری کودکان تهران از ۱۳۷۴-۱۳۴۵. تهران: حنانه.
عسکری کرمانی، حمید (۱۳۸۱). گرایش‏های نام‏گذاری دختران و پسران ایرانی در فاصلة سال‏های ۱۳۶۲-۱۳۶۶ و علل تغییر اسامی در بزرگسالان. مجله زبانشناسی، تهران: مرکز نشر دانشگاهی، ۱۷(۱)، ۴۲-۷۶.
منصوری، مهرزاد (۱۳۸۹). تحلیل بسامدی هجا در اسامی زنان و مردان در ایران. مجله پژوهشهای زبانشناسی، اصفهان: دانشگاه اصفهان، ۲(۱).
میرخلیل‏زاده ارشادی، بابک (۱۳۷۲). مقایسة تنوع نام‏های زنان و مردان ایرانی. مجله زبانشناسی، تهران: مرکز نشر دانشگاهی، ۲(۲۰)،۱۰۷-۸۴.
میرزایی حصاریان، محمدباقر و عالیه کردزعفرانلو (۱۳۹۷). پرکاربردترین اسامی دختران و پسران متولد ۱۳۹۱ ایران: تحلیلی واج‏شناختی. مجموعه مقالات نخستین همایش ملی مطالعات نام‏شناسی، تهران: نویسه پارسی، ۱۷۳-۲۰۰.
Crystal, D. (1989). The cambridge encyclopedia of language. Cambridge, Cambridge University press.